PHK18 #05: LISA COUWENBERGH / MERIJN BOLINK / MARJAN TEEUWEN

Merijn Bolink maakt sculpturen die doorgaans vervaardigd zijn van bestaande objecten en organismen met een zekere geschiedenis. Hij ontleedt zijn objecten zorgvuldig en reconstrueert ze tot een nieuwe vorm waarbij het eindresultaat vaak een uitspraak is over de context van het oorspronkelijke onderwerp. In zijn recente werk laat hij die directe relatie met het onderwerp opzettelijk meer los, het werk wordt abstracter, vrijer en formeler. Een tak die erg op een gewone tak lijkt, blijkt tot in detail opnieuw te zijn vormgegeven. Behalve materiaal afkomstig van de oorspronkelijke tak, is er ook roggeleer en acrylglas in verwerkt om het strikt conceptuele bloot te stellen aan pure esthetiek. In deze tentoonstelling worden oude en nieuwe uitgangspunten door elkaar getoond.

‘Lisa Couwenbergh is een kunstenaar die het metier op ongeëvenaarde wijze beoefent: ze schildert, maakt reliëfs, experimenteert met digitale beelden, bouwt sculpturen, werkt op heel grote schaal en op piepkleine formaten. Haar werk is diepzinnig, levenslustig en getroebleerd, hartstochtelijk en overdacht. Kortom, een aansprekender kunstenaar is nauwelijks denkbaar. Couwenbergh bouwt haar oeuvre op met een poëtische benadering. Ze laat onomwonden zien dat haar composities worden geconstrueerd uit zelfgebakken opvattingen en bevindingen: pure klei die ze in mallen geplaatst in de oven van haar geestesvermogen omvormt tot een concreet houvast op het leven. Grond onder de voeten, ruimte in het hoofd.’

Uit een tekst van Alex de Vries.

‘De architectonische installaties van Marjan Teeuwen bezitten een complexe schoonheid, die ontstaat doordat een meesterhand de brute en verwoestende kracht van de slopershamer volledig weet te beheersen. Het is die meesterhand die de verwoesting in z’n tegendeel laat spreken en de rauwe schoonheid van het puin onthult. In een monumentale constructie worden de ontzagwekkende krachten van het bouwen blootgelegd. Vloeren staan scheef en dreigen geheel weg te glijden in een adembenemende afgrond, wanden zijn geheel of gedeeltelijk weggeslagen, vallen loodrecht naar beneden of zijn in een kruis opnieuw neergezet. Alles staat op scherp in een orgie van puin.’

Citaat uit de openingsspeech van Ludo van Halem over ‘Verwoest huis op Noord’.